Artikeldatabank

De nieuwe topogids van de GR 120 Littoral des Hauts-de-France lag in de boekenkast en alle huisgenoten waren op kamp of op reis. Meer had ik niet nodig voor een korte wandelvakantie dicht bij huis. Op vier dagen tijd wandelde ik van De Panne naar Calais door het land van de Ch’tis (de bewoners van Hauts-de-France), waar Franse filmsterren zich thuis voelen en je hier en daar nog een woordje Nederlands hoort.

Zo’n 25 jaar geleden zijn we onze traditie gestart: een driedaagse kampeerwandeltocht, mijn dochter en ik. We kampeerden in Luxemburg, zij was toen 7 jaar. Tot mijn grote plezier gaan we nog steeds af en toe voor een weekje samen op pad. In de herfst is het gebied ten noorden van Nice enkele keren onze bestemming geweest. Eind oktober en begin november spatten de herfstkleuren van het landschap en is het weer nog vaak heel aangenaam. De tent blijft dan thuis en we lopen dagtochten vanuit een vaste standplaats.

De Loirevallei moeten we de lezers van Op Weg niet voorstellen, maar de Loir – zonder e – doet waarschijnlijk minder belletjes rinkelen. Deze zijrivier van de Sarthe mondt uiteindelijk wel uit in de Loire, maar heeft een heel eigen karakter. Boomgaarden, bossen en kleinschalige wijngaarden typeren deze streek, die in 2019 een eigen ‘GR de Pays’ kreeg.

Het kwaliteitslabel van La Traversée du Massif des Vosges, de combinatie van GR 5 en GR 53, is oververdiend. Bijna geen asfalt, veel smalle paden, genoeg schuilhutten en slaapgelegenheid, prachtige vergezichten en overal kastelen, forten en mooie Elzasdorpen met kleurrijke vakwerkhuizen. Bovendien ontmoette ik er heel wat gelijkgezinden.

Toegegeven, alpiene toestanden zal je niet aantreffen in ‘La Suisse Normande’, een streek ten zuiden van Caen. Maar de grillige rotsformaties langs de Orne vormen wel een pittoresk en uitdagend wandeldecor. De Streek-GR die er de mooiste plekjes aan elkaar rijgt, werd eind 2022 zelfs uitgeroepen tot ‘meest geliefde GR van Frankrijk’.

Op Tinos, een Cycladeneiland in de Egeïsche Zee, kreeg het begrip wind voor ons een nieuwe dimensie. Ooit een glas water van tafel zien geblazen worden? Je zonnebril van je neus voelen vliegen? Alles goed vasthouden is de boodschap, maar in de hete Griekse zomer maakt deze meltemi het wandelen ook net aangenamer.

Het Normandische schiereiland Cotentin is een weinig bezocht deel van de Franse Atlantische kust. Via een combinatie van de GR 223 en enkele Chemins de Miquelots trek ik langs de kustlijn, een gepeperde tocht van de hel van Utah Beach tot de hemel van La Merveille.

Tussen Kerst en Nieuwjaar is het stil op het werk, dus plande ik vijf wandeldagen in op de Belgisch-Franse grens. Alles zou met openbaar vervoer gebeuren, maar op het laatste moment kwam de auto toch ‘in the picture’ vanwege een maandenlange staking bij de Franse spoorwegen.

Na onze trektocht door de Albanese Alpen (Op Weg 2020 1), verlangden we naar meer. Het werd opnieuw een voltreffer: vijf dagen lang trokken we van gîte naar gîte door een schitterende streek met een prachtig kleurenpalet van veldbloemen en vlinders, beboste bergruggen, witte toppen, klaterende riviertjes en charmante dorpjes. Samen met twee ezels vormden we een bonte bende in dit idyllische landschap van de Queyras.

Als je in het Parc Naturel Régional Scarpe-Escaut rondwandelt zijn de koers en de steenkoolmijnen nooit ver weg. In de ‘Hel van het Noorden’ geldt de wet van de sterkste, en het wapen kan zowel een microscopisch klein, niet-levend deeltje zijn als een hele biotoop. Of desnoods een spijker.

“Je hebt het op een halve dag gezien,” lezen we in de Griekse Island Hopping Guide uit 1998. “Eén kleine badplaats, een hoofdstad langs de andere kant van het eiland, die naam niet waard. En de bergen, die moeten nog ontdekt worden.” Vandaag zijn de bergen ontdekt, en vele oude paden opnieuw toegankelijk gemaakt door enthousiaste vrijwilligers van Andros Routes. Je kan er nu dagenlang wandelen in een weelderig landschap, soms verrassend groen. We vonden Andros zo boeiend dat we er na enkele maanden al terugkeerden.

Een lange wandeltocht door de bergen. Voor Astrid en Andries was het een innig gekoesterde droom. Het vage plan werd werkelijkheid in de vorm van een ‘alternatieve’ huwelijksreis. Twee weken na hun ja-woord staken ze in Hendaye van wal voor de doorsteek van de Pyreneeën op de GR 10. Zestig dagen lang balanceerden ze op de grens tussen Frankrijk en Spanje. “We hadden er behoefte aan om even alles los te laten.”

Geflankeerd door een houten ooievaar sta ik op de top van de bonkige kathedraaltoren van Lectoure. In de verte tekenen de contouren van de Pyreneeën zich wazig af. Van hieruit overschouw ik mijn wandelgebied voor de volgende zes dagen: de Gers. Op de GRP Coeur de Gascogne trek ik door de westelijke uithoek van Occitanië, in het spoor van de illustere musketier d’Artagnan.

Santiago is nog ver en met enkel de eerste 100 kilometer achter de rug, wordt het tijd om nog eens op stap te gaan. Een zonnige zondagmorgen voeren mijn zonen me naar Doornik. Ik blijf maar even op de Via Scaldea, al snel splitsen onze wegen zich.

“GR-paden lopen als aders door Europa en kan je volgen met behulp van wit-rode markeringen. Eén van de bekendste is de GR 5. Die loopt van Hoek van Holland aan de Noordzee via Vlaanderen, Wallonië, de Vogezen, de Jura en de Alpen naar de Middellandse Zee.” Het gebeurt niet elke dag dat een perstekst van de VRT zo lijkt weggelopen uit onze Grote Routepaden-website.

Voor velen blijft Albanië een bestemming met een duister kantje. Armoede, criminele netwerken en een hardnekkige traditie van bloedwraak zijn zowat de meest gehoorde clichés over het land. GR-wandelcoördinator Barbara Dessein en haar gezin ontdekten de voorbije zomer een heel ander Albanië, met een bekoorlijke rust, gastvrije mensen en een ongeziene natuurpracht. Linde (6), Bes (10), Merlijn (12), Barbara en Jeroen stapten vijf dagen door de Albanese Alpen. Alleszins een origineel decor voor een eerste trekking als gezin!

Er was natuurlijk Man bijt hond. Maar er is meer aan de hand. De weg naar Santiago de Compostela is populair, zoveel is duidelijk. Al zijn er net als vroeger pelgrims in alle soorten: van diep gelovige bedevaarders tot fiets- en wandeltoeristen met oog voor landschap en kunst. Van jongeren op zoek naar zingeving tot vijftigers op zoek naar rust. Allemaal met een motto: de weg is het doel.

Een trip door de geschiedenis, rustige wegen, onverwachte hoekjes, een brok natuur en … het onderweg zijn overstijgt het einddoel. Als dat de maatstaven zijn voor de berekening van het GR-gehalte van een tocht, dan haalt een aantal wandelingen in Parijs een hoog cijfer. Proef op de som zijn de expedities uit de topogids Parcs et Jardins de Paris … a pied.

Een verlaten strandje, een verborgen kreek. Een eeuwenoud byzantijns kerkje of een gastvrij klooster in een donkere kloof: elke wandeling op de Peloponnesos heeft wel een paar verrassingen in petto. In het voorjaar krijg je er besneeuwde bergtoppen en een zee van bloemen bovenop.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

In de ban van Frankrijk. Niet omwille van de wijn, de zon of de cols, maar omdat het een paradijs is voor wandelaars. Met Jan Van Meirvenne hebben we een fan én een kenner in eigen GR-kringen rondlopen. Tijd voor een gesprek over het land dat tevens de bakermat van GR is.