Artikeldatabank

Besneeuwde toppen, ontelbare bergmeertjes en -rivieren, dennenbossen en weiden, uitgesleten gletsjerwanden en ruige granietterreinen. Dit alles biedt de Carros de Foc, een indrukwekkende luswandeling door het gekende nationale park Aigüestortes I Estany de Sant Maurici.

140 km op de GR 1 tussen Olite en Bolea: wat een mooi stukje Spanje! Waarom komen er hier niet meer wandelaars? Is het omdat de voorzieningen schaars zijn? Of is het net andersom? Ik ben haast niemand tegengekomen, dus wandelde ik alleen met mezelf.

Toen ik eind 2021 in het wandelnieuws van Op Weg een kort stukje las over de nieuwe gids van het Dutch Mountain Trail en zijn Seven Summits, zag ik meteen een mooie uitdaging. Niet veel later lag het boekje op mijn keukentafeltje te blinken. Bleef de vraag: wie wil er mee?

Waarom mijn volgende langeafstandswandeling niet starten aan mijn voordeur, dacht ik. In mijn gemeente Buggenhout maakt de GR 126 een vreemde bocht om het Geografisch Middelpunt van Vlaanderen aan te doen. Dus waarom niet. ‘Van het Middelpunt van Vlaanderen naar Maastricht’ klinkt tenslotte beter dan ‘Van mijn voordeur naar Maastricht’.

“We willen onze eigen sterktes en zwaktes ontdekken, mensen ontmoeten en genieten van de natuur. We willen onszelf en elkaar beter leren kennen. Maar we willen vooral ‘de vergeten geschiedenis’ van vele Belgische vluchtelingen verbinden aan onze eigen geschiedenis.”

Wanneer onze nieuwe wandelbestemming op een bijeenkomst buiten in de winterkoude wordt gepland, lijkt alles mogelijk. Zelfs half oktober boven de 3000 m overnachten. De Sierra Nevada ligt in het zuiden van Spanje, niet? Als deze vierde staptocht met ons achten iets aantoont, dan wel dat improvisatie het nieuwe normaal geworden is.

De Hondsrug is het enige Nederlandse UNESCO Global Geopark. Het reliëf ontstond 150.000 jaar geleden tijdens de ijstijd. De door het ijs opgestuwde zandruggen vormden lange tijd de enige bewoonbare plek in de veenmoerassen. De bewoners lieten unieke sporen achter zoals hunebedden, die nergens anders in Nederland voorkomen.

In 1929 publiceerde de ANWB – de Nederlandse toeristenbond – een boekje met een wandeling van Nijmegen naar het dorpje Plasmolen en terug. Bijna een eeuw later bracht ‘wandelboswachter’ Ellen Luijks deze route weer tot leven. Ondanks de toegenomen verstedelijking kon ze 85% van het traject reconstrueren. Dat levert een afwisselende, verrassend heuvelachtige tocht van 53 km op.

Op zoek naar blogs voor de rubriek Onderweg botste ik op ambulare.nl. Het Latijnse woord voor ‘wandelen’ miste zijn effect niet. “‘Effe Henrie bellen”, dacht ik. We ontmoetten elkaar net vóór de jaarwisseling in Hulst aan het busstation. Henrie wandelde het Grenslandpad, dat hier overlapt met de GR 122 die op mijn menu stond. We wandelden 10 km samen richting Koewacht. Op een grijze dag met motregen, maar dat kon de pret niet drukken.

Na een stilstand in het coronajaar 2020 werd het tijd om de draad van onze ‘historische’ tocht op de GR 1 weer op te pakken. In het najaar maakten we een sprong op de route om tien etappes van het bergachtige traject in de provincies Palencia en Leon te wandelen.

In het voorjaar van 2022 zendt Eén de nieuwe avonturen uit van Vlaanderens bekendste stapper, Arnout Hauben. Arnout stapt nooit zomaar om te stappen, maar om verhalen te zoeken. Corona heeft daar niets aan veranderd: hij is blijven stappen, en blijven babbelen. Tijdens één van de laatste dagen van 2021, en tegelijk één van de laatste dagen van de montage van ‘Dwars door de Lage Landen’, maakte hij even tijd om de lezers van Op Weg alvast nieuwsgierig te maken naar zijn nieuwste GR-avonturen.

Lang geleden, in 2005, schreef ik een boek over mijn drieweekse tocht op het Catalaanse traject van de belangrijkste GR van het Iberisch schiereiland: de GR 1. Omdat hij over zijn hele lengte – 1250 km van de Middellandse Zee tot aan de grens met Asturië – langs kleine dorpjes en stadjes vol middeleeuwse geschiedenis loopt, verdient hij zijn bijnaam ‘Sendero historico’. Tijd voor een nieuwe portie geschiedenis.

Over een lengte van 40 km vormt de Maas de grens tussen Nederland en België. Dertig jaar lang mocht de rivier gewoon haar gang gaan en zo ontstond - met een beetje hulp van de mens – het ongeëvenaarde RivierPark Maasvallei. Vol verbazing en bewondering doorkruisten we dit natuurgebied op de nieuwe langeafstandswandeling.

Naar aanleiding van de fictiereeks GR 5 kregen we bij Grote Routepaden heel wat vragen binnen van geïnteresseerde trekkers. Om al die vragen te beantwoorden creëerden we een heuse ‘helpdesk’. Dat onze vrijwilligers, ervaren GR 5-stappers, er hun werk van maken, kan je hieronder lezen.

Dertig jaar geleden woonden we in Friesland. We fietsten, schaatsten en maakten kleine ommetjes door het dorp met onze pasgeboren dochter. Maar wandelen? Nee, niet echt. Afgelopen zomer keerden we terug, voor een serieuze vierdaagse rondwandeling. Opnieuw veroverden de kleine dorpen, de machtige wolkenluchten en de enorme, weidse ruimte ons hart.

Al wie in Spanje dagen aan één stuk wil wandelen duikelt na wat zoekwerk op internet onvermijdelijk in de ‘Cuadernos de Viaje de Juan Holgado'. Zou er op het Iberische schiereiland nog één GR te vinden zijn waar Juan zijn voetafdrukken niét heeft achtergelaten? Toen ik vele jaren geleden in volle voorbereiding op drie weken GR 1 ‘Sendero Historico’ met Juan in contact kwam, werd me metéén duidelijk dat deze man meer dan wie ook gebeten is door het wandelvirus.

Zuid-Limburg ziet er op de kaart uit als een appendix die aan de rest van Nederland bengelt. Qua volksaard en taal lijkt het niet echt bij het land te horen en ook het schitterende landschap is on-Nederlands. Wij trokken op ontdekking op het vernieuwde Krijtlandpad.

Ervaren trekkers zijn we niet, maar in 2017 stapten we zonder problemen negen etappes van de GR 20 in Corsica, naar verluidt de zwaarste van Europa. Dus voelden we ons klaar voor een volgend avontuur: de Cape Wrath Trail in de Schotse Hooglanden. Pas nadat we onze zinnen hierop gezet hadden, ontdekten we dat het om een ongemarkeerde route gaat door de meest verlaten en ruigste gebieden van Schotland. Vastberaden gingen we door met ons plan: een tocht van Glenfinnan naar Strathcarron in 7 à 9 dagen.

Ik geef je alvast drie goede redenen om te wandelen op Walcheren: 1) het schiereiland ligt dichterbij dan je denkt, 2) de gids was genomineerd als Wandelroute van het Jaar 2019 en 3) er is zoveel meer te zien dan Hollandse windmolens. Ik wandelde door havens en oude steden, langs watergangen en op bolwerken. Ik was te gast in natuurgebieden en op kasteeldomeinen, beklom dijken en hoge duinen en liep met mijn blote voeten in het zand. En wie wil, kan in Zoutelande passeren.

Het is zeven uur in de ochtend en nog donker als ik door de straten van de Spaanse stad Murcia richting het treinstation loop. Een compleet nieuw wandelavontuur staat op punt te beginnen. En dat op een bijzondere wandelroute.

Het is een waagstuk om in volle coronacrisis een langeafstandsroute te wandelen, zeker als die grensoverschrijdend is. Geen openbaar vervoer, alleen essentiële autoverplaatsingen toegestaan, grens dicht, horeca dicht, parkings bij natuurgebieden afgesloten … We hebben het er toch op gewaagd met een officiële ‘opdracht’ van de hoofdredacteur op zak. Gelukkig zijn we nooit tegengehouden.

Wie na het bekijken van de fictiereeks GR 5 zin heeft gekregen om zelf de wandelschoenen aan te binden, wordt op de website van de VRT doorverwezen naar de speciaal door Grote Routepaden opgerichte GR 5 helpdesk. Achter helpdeskgr5@groteroutepaden.be gaan enkele van onze meest gepassioneerde vrijwilligers schuil die hun GR5-avontuur al (deels) achter de rug hebben en je met plezier op weg zetten. Wij vroegen hoe zij zelf de reeks beleefd hebben.

Een lange wandeltocht door de bergen. Voor Astrid en Andries was het een innig gekoesterde droom. Het vage plan werd werkelijkheid in de vorm van een ‘alternatieve’ huwelijksreis. Twee weken na hun ja-woord staken ze in Hendaye van wal voor de doorsteek van de Pyreneeën op de GR 10. Zestig dagen lang balanceerden ze op de grens tussen Frankrijk en Spanje. “We hadden er behoefte aan om even alles los te laten.”

De Pyreneeën zijn nog altijd één van de meest aantrekkelijke wandelgebieden van Europa. Recentelijk kwamen er naast de gekende GR-paden een aantal luswandelingen bij. De nieuwste telg is de Senda de Camille, die 112 km lang flirt met de Frans-Spaanse grens. Het Parc National des Pyrénées en het Parque Natural de Los Valles Occidentales zijn gastheer en we kijken uit naar Camille, de laatste inheemse bruine beer van de Pyreneeën.

Ongetwijfeld doet GR 10 bij veel wandelaars een belletje rinkelen. Negenennegentig keer kwam ik bij het surfen terecht in de adembenemend mooie wereld van de Franse Pyreneeën. Tot die ene keer, toen ik even mooie natuurbeelden te zien kreeg uit een gebied 500 km zuidelijker. Vlakbij Avila en Salamanca dwarst de Spaanse GR 10 het Regionaal Natuurpark Sierra de Gredos. Een aanrader voor al wie, ver weg van het massatoerisme, een authentiek stuk Spanje wil ontdekken.

Een trektocht over het Kanaal stond al langer op mijn verlanglijstje en mijn kameraad Jef had wel oor naar een kort, pittig avontuur. Nog zonder een heldere bestemming voor ogen boekten we vliegtickets naar Manchester. Uiteindelijk kozen we voor Snowdonia, met een specifieke uitdaging in gedachten: alle bergen van Wales hoger dan 3000 feet.

Ik zie drie rotspunten in de zee verschijnen en realiseer mij dat het grote wandelavontuur gaat beginnen. De rotsen liggen bijna op het strand van Blanes en markeren het officiële startpunt van de 220 kilometer lange, verrassend mooie Costa Brava Way.

Extremadura betekent letterlijk ‘het land van de extreme hardheid’. In de zomer lopen de temperaturen in het zuidwesten van Spanje, tegen de Portugese grens, hoog op, in de winter is het bitterkoud. Maar tijdens het zachte voorjaar staat de dehesa in bloei. Dit typische cultuurlandschap biedt, met zijn her en der verspreid staande kurkensteeneiken, schaduw aan mens en dier. De ondergrond is het ene jaar een met bloemen bezaaide weide, enkele jaren later omgeploegd tot akker, om vervolgens een tijdje braak te liggen. Wij maakten er heerlijke tochten, onderweg tussen het Romeinse Merida en de middeleeuwse steden Trujillo en Caceres. Eindigen deden we in het Europese vogelwalhalla, het nationaal park Monfragüe.

Om zich te beschermen tegen invallen van de ‘barbaren’ uit het noorden bouwden de Romeinen een verdedigingsstelsel langs de Limes, de noordgrens van hun rijk. Tientallen forten en wachttorens, verbonden door een weg, te land of te water, met de Rijn als blauwe draad. Wat daar vandaag van overblijft ontdek je op het Romeinse Limespad.

Reynaert de Vos himself stapte voor de gelegenheid de vernieuwde Streek-GR Waas- en Reynaertland van Lokeren naar Hulst en wij hadden de eer hem een paar vragen te stellen. Reynaert, intussen niet meer van de jongsten, geniet van de aandacht die hem te beurt valt en probeert ons van zijn onschuld te overtuigen. We kunnen de lezer niet garanderen dat zijn verhaal 100 % waarheidsgetrouw is. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

“Op de grote stille heide dwaalt de herder eenzaam rond”, zo begint een bekend liedje dat honderd jaar geleden geschreven werd. Zou die heide nog steeds zo groot en stil zijn? We gingen op onderzoek in de Nederlandse provincie Drenthe, die vroeger bijna uitsluitend uit veen en heide bestond.