Artikeldatabank

140 km op de GR 1 tussen Olite en Bolea: wat een mooi stukje Spanje! Waarom komen er hier niet meer wandelaars? Is het omdat de voorzieningen schaars zijn? Of is het net andersom? Ik ben haast niemand tegengekomen, dus wandelde ik alleen met mezelf.

In de Wunderkammer Residence in Deurle, met zicht op een bocht van de Leie, schrijf ik dit verslag vanonze Oostenrijkse huttentocht. Het ‘zwarte huis’ is een kunstwerk van Hans Op de Beeck en diende tot voor kort als schrijversresidentie, waarbij je door het grote panoramische raam als een vergezicht uit de renaissance uitkijkt op de meanderende Leie.

“We willen onze eigen sterktes en zwaktes ontdekken, mensen ontmoeten en genieten van de natuur. We willen onszelf en elkaar beter leren kennen. Maar we willen vooral ‘de vergeten geschiedenis’ van vele Belgische vluchtelingen verbinden aan onze eigen geschiedenis.”

Wanneer onze nieuwe wandelbestemming op een bijeenkomst buiten in de winterkoude wordt gepland, lijkt alles mogelijk. Zelfs half oktober boven de 3000 m overnachten. De Sierra Nevada ligt in het zuiden van Spanje, niet? Als deze vierde staptocht met ons achten iets aantoont, dan wel dat improvisatie het nieuwe normaal geworden is.

Na een stilstand in het coronajaar 2020 werd het tijd om de draad van onze ‘historische’ tocht op de GR 1 weer op te pakken. In het najaar maakten we een sprong op de route om tien etappes van het bergachtige traject in de provincies Palencia en Leon te wandelen.

Door een treinstaking kom ik pas in het donker in Passau aan. Sterren schitteren boven het zwarte oppervlak van de Donau. Bij het eerste ochtendlicht sta ik op het puntje van de ‘Dreiflüsseeck’. Links mondt de zwarte Ilz in de Donau en rechts de groene Inn. De schönen blauen Donau glijdt hier Oostenrijk binnen, maar door de mix van kleuren houdt de Donau vanaf hier het midden tussen groen en grijs. Als de Oostenrijkse Donau niet blau is, houdt dan het schönen stand?

Zomer 2016. Met vier vriendinnen pakken we onze rugzak voor een achtdaagse trektocht langs de Costa da Morte in het Spaanse Galicië. De ‘Camino dos Faros’ werd in 2012 door een groepvrijwilligers – ze noemen zichzelf ‘Traski’ of Spaanse boskabouters – in het leven geroepen. De Camino verbindt tal van oude visserspaadjes over een afstand van 200 kilometer en volgt de Galicische kust van Malpica tot Finisterra. Constant wandel je op het ‘randje’ tussen land en water en volg je elke kronkel, elke bocht en elke inham van de zee. We werden op ons pad verwend met adembenemende uitzichten, met het continue ruisen van de zee, met ruwe kusten, witte stranden, kliffen en … 7 vuurtorens!

Voor alle duidelijkheid: we hebben het in de titel niet over sneeuw, wel over zout. Aan de basis van de nieuwe SalzAlpenSteig, een gezamenlijk Duits-Oostenrijks wandelproject, liggen een aantal eeuwenoude zoutroutes. Ooit was zout van levensbelang voor het bewaren van voedsel, vandaag kunnen wij ons nog moeilijk voorstellen hoe kostbaar dit witte goedje vroeger was.

Een autobiografische roman met een verfrissende oprechtheid, zo staat er op de achterflap van "Ik heb een weg nodig". Terecht, want het eerste boek van de jonge auteur Kim Verheyden is meer dan het relaas van een tocht naar Compostela. Dat bewijst de inleiding die wij hier mogen afdrukken.

Een GR-nummer heeft het Libanese ‘Bergpad’ nog niet, maar een langeafstandspad is het zeker. Van Andqet in het noorden tot Marjaayoun in het zuiden zijn talloze bestaande herderspaadjes aan elkaar gesmeed tot een schitterende trail. Verschillende Libanese organisaties werkten mee aan het project en de droom van de bedenkers is om het unieke berglandschap te beschermen en via ecotoerisme inkomsten te genereren voor de bewoners.