Artikeldatabank

Waar de mens al eeuwen vecht tegen water, waar kreken en geulen littekens zijn van oorlogsmanoeuvres, waar kerktorens boven het vlakke polderlandschap uitsteken en Reynaert de Vos de streek onveilig maakte, daar is het Land van Hulst. De dorpen zijn er een zakdoek groot en men spreekt een Zeeuws dialect met Vlaamse tongval. Welkom in het Land van de Grenslanders.

De GR du Littoral is de 175 km lange wandelroute langs de Opaalkust, die loopt van het Belgische De Panne tot Pas de’Authie in Frankrijk. Nog steeds schemert het Nederlands, dat er vroeger werd gesproken, door in plaatsnamen als Dunkerque (Duinkerke), Gravelines (Grevelingen), Sangatte (Zandgat), Wissant (Witzand) of Berck (Berk). De veelbelovende duin- en polderlandschappen, maar ook de krijtrotsen afgewisseld met grauwe zandduinen doen ons watertandend onze wandelschoenen aantrekken voor een zeer gevarieerde tocht.

Aangekomen in het station van Oostende spring ik samen met mijn dochters snel op de kleurrijke kusttram richting Wenduine. Daar waar GR 5A vanuit het binnenland komt, pikken wij de route op.

Soms is er niet meer nodig dan een waterig herfstzonnetje, een gat in je agenda en een snelle zoektocht op de telefoon om een fijne namiddag te wandelen. Het overkwam ons onlangs in het Waasland, waar we zonder veel plannen en voorbereiding de Liniewegel wandelden, goed voor 10 km natuur.

“Het ideale geschenk om jezelf of je beste wandelmaatje eens goed te verwennen!” Met die slogan prijst Grote Routepaden zijn meerdaagse wandelarrangementen aan. Men belooft dat je zorgeloos op pad gaat, samen met kant- en klare beschrijvingen, een warm onthaal en lekker eten van de hotelier. Ik neem de proef op de som en na drie dagen Zwalm en Vlaamse Ardennen besluit ik dat GR zijn belofte meer dan waar maakt.

GR 126 passeert mijn voordeur en ik heb zowel op de elektriciteitspaal links als rechts van mijn oprit een wit-rode markering aangebracht. Totaal overbodig, maar als ik ’s ochtends met de fiets naar het werk vertrek, krijg ik een knipoog van GR. Altijd een leuk begin van de werkdag…

Het Nationaal Park Hoge Kempen heeft een primeur voor België: Twee rondwandelingen hebben het keurmerk ‘Premiumroute’ gekregen van het Deutsche Wanderinstitut. Dat maakt nieuwsgierig. En als blijkt dat je ze samen kan voegen tot een stevige dagtocht, is de beslissing snel genomen.

Vandaag doen we het eens anders. We nemen niet de trein van Alken naar Sint-Truiden, maar trekken onze wandelschoenen aan en doen het traject te voet op GR-paden. Dat duurt veel langer dan de treinrit, maar je ziet en beleeft veel meer.

Vuur spuwen doet de vulkaan van de Cantal, in het zuiden van de Auvergne, al lang niet meer. Een groene bergketen met toppen tot 1800 meter is al wat ervan overblijft: de Monts du Cantal, een van de mooiste landschappen van het Centraal Massief.

Kan je in de Famenne nog een wolf ontmoeten? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een man die zijn volk moest beschermen tegen alle gevaren zou het laatste exemplaar al in 1845 hebben neergeschoten. Voor een ander gevaar dat ons bedreigt, te droge lentes en zomers, ligt de oplossing misschien aan het eind van een lindendreef in Barzin.

De Getevallei maakt deel uit van het grotere Hageland en is een klein maar fijn onbekend stukje Vlaanderen. Twee dagen stapten we op het wandelnetwerk en verloren daarbij nooit de kerktoren van Zoutleeuw uit het oog. Of toch bijna!

In het zuidwesten van de provincie Namen vormt het dal van de Viroin de scheiding tussen de Fagne en het Thiérache-woud. De overgang tussen beiden is de Calestienne, een smalle kalkzoom. Doorheen het gebied lopen GR 12 en GR 125. In combinatie met lokale routes maakten we twee wandelingen op de noordflank van de Viroin.

In reisgidsen wordt Arran steevast omschreven als ‘Schotland in miniatuur’. Het eiland wordt doorsneden door de Highland Boundary Fault, wat ruig gebergte oplevert in het noorden en glooiende graslanden in het zuiden. In september, terwijl heel Europa kreunt onder een hittegolf, volg ik het panoramische kustpad dat het eiland omgeeft.

“Het mooie aan Schotland is dat je kan gaan en staan waar je wil. Meng dat met de grilligheid van het landschap en je hebt een paradijs voor avontuurlijke trekkers.” Ook al skypend voel je meteen de passie waarmee de jonge Nederlander Sjoerd Tel over zijn tweede thuisland spreekt.

Met veel goesting willen we nog een keer de bergen in. Gepakt met tent, kookvuurtje en eten trekken we naar Chamrousse, een skidorp vlakbij Grenoble.

Waalse GR-paden zijn erg geliefd bij Vlaamse wandelaars, daarom starten we een nieuwe reeks wandeltips in het zuiden van ons land. Telkens koppelen we een globale presentatie van een ‘sentier’ aan twee dagetappes op de route.