Artikeldatabank

Onze eerste huttentocht was “boenke d’erop”, zoals ze bij ons zeggen. Vier wandeldagen van de ene rifugio naar de andere, onderweg genietend van het prachtige decor van de Dolomieten. Een zware inspanning door het vele stijgen en dalen, maar ook ontspannend dankzij de gezellige avonden in de hutten. Kortom, een perfecte teambuilding voor ons gezin.

Tussen twee coronagolven in trakteer ik mezelf op een geut Piemonte. Gewapend met mondmaskers en handgel trek ik de Val Maira in, een pure vallei vol schoonheid. Maar ongevraagd krijg ik bezoek van Alex.

Het is een beetje verwarrend: Klausen is Chiusa, Bolzano is Bozen. Hier in Zuid-Tirol hebben alle steden een dubbele naam, een erfenis uit de Eerste Wereldoorlog toen de regio overging van Oostenrijkse in Italiaanse handen. Vandaag combineert de streek de schilderachtigheid van de Oostenrijkse Alpen met de uitstekende Italiaanse keuken.

‘Dans le silence et la solitude on n’entend plus que l’essentiel’. Zo staat het bij het binnenkomen van Aubrac op een zuil langs GR 65, één van de historische pelgrimswegen op Franse bodem. De woorden hadden in 2004 indruk op mij gemaakt, omdat zij een weerspiegeling zijn van iets dat ik al jaren in de zachte delen van mijn ziel vermoedde. Elk jaar een aantal weken alleen op stap gaan is voor mij intussen een noodzaak geworden. Deze zomer was dat op de Via Francigena, een oude historische pelgrimsroute naar Rome die stilaan uitgroeit tot een waardig alternatief voor Compostela. Ik stapte 361 km, van Lucca naar Rome. Een greep uit mijn dagboeknotities.

Een verlaten strandje, een verborgen kreek. Een eeuwenoud byzantijns kerkje of een gastvrij klooster in een donkere kloof: elke wandeling op de Peloponnesos heeft wel een paar verrassingen in petto. In het voorjaar krijg je er besneeuwde bergtoppen en een zee van bloemen bovenop.

Sommigen denken bij Tirol aan groene heuvels en dalen, anderen aan Heidi’s in ‘lederhosen’. Maar hoog boven de boomgrens kan je dagenlang genieten van besneeuwde toppen en gletsjers langs de Stubaier Höhenweg.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

Wat in Zwitserland en Oostenrijk een ‘Höhenweg’ is, noemen Italianen een Alta Via. Een sportieve uitdaging dus, midden in de ruwe schoonheid van de Dolomieten. Alta Via 4 staat bekend als de kortste, maar ook de meest technische, met enkele via ferrata’s op het traject en een aantal andere vlakbij. Een klettersteiguitrusting is dus onontbeerlijk.