Artikeldatabank

Volgens de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson moet een lange wandeltocht alleen worden gemaakt, “anders lijkt het meer op een picknick”. Lidewey van Noord zal hem niet tegenspreken. Met Alleen op avontuur schreef ze een ode aan het wandelen in je eentje, met oog voor de risico’s en een rist praktische tips. “Om écht van een wandeling te genieten, moet je alleen op pad. Gezelschap beperkt je vrijheid. Trouwens, wie zich overgeeft aan de natuur is nooit alleen!”

Aan de blootgelegde bron van de Semois kijkt een oud Romeins beeld me aan. Zichzelf lavend aan het water wacht hij geduldig af welke richting ik kies. Linksaf start de populaire GR 16 die de loop van de Semois volgt, rechtdoor de minder belopen GR 15 richting Monschau. Ik beloof voor de GR 16 op een later moment terug te komen, geef de versteende Romein een knipoog en vertrek rechtdoor.

Van Leuven tot Aarschot twee etappes van de deels vernieuwde Streek-GR Hageland verkennen, dat is het plan. Een pittig plan, want de streek blijkt meer te glooien dan gedacht.

Naar aanleiding van de fictiereeks GR 5 kregen we bij Grote Routepaden heel wat vragen binnen van geïnteresseerde trekkers. Om al die vragen te beantwoorden creëerden we een heuse ‘helpdesk’. Dat onze vrijwilligers, ervaren GR 5-stappers, er hun werk van maken, kan je hieronder lezen.

Na een opwarmertje van Gent naar Doornik en een stevig tweede traject naar Reims brei ik een vervolg aan mijn camino. Binnen anderhalve week wil ik in Vézelay staan, het bedevaartsoord van waaruit al sinds de 9de eeuw pelgrims op pad gaan naar Santiago de Compostela.

Lannoo bracht recent het boek Avontuurlijk wandelen in Vlaanderen uit. Een schitterende wandelgids én een mooi kijkboek met 20 wandelingen ‘voor grote en kleine avonturiers’. Het zijn familiewandelingen van gemiddeld 6 tot 12 km lang waar het avontuur en de natuur centraal staan. Tijd om kennis de maken met Michaël Cassaert, de auteur die ook het Groot Wandelboek Vlaanderen en het Groot wandelboek Wallonië schreef.

Dertig jaar geleden woonden we in Friesland. We fietsten, schaatsten en maakten kleine ommetjes door het dorp met onze pasgeboren dochter. Maar wandelen? Nee, niet echt. Afgelopen zomer keerden we terug, voor een serieuze vierdaagse rondwandeling. Opnieuw veroverden de kleine dorpen, de machtige wolkenluchten en de enorme, weidse ruimte ons hart.

Tussen Ronse en Bergen, ingeklemd tussen de Vlaamse Ardennen en de Borinage, bevindt zich een verborgen parel. Een vakantieparadijs, nog niet platgetreden door hordes toeristen, door de eeuwen heen gevormd voor de wandelaar die de eenzaamheid opzoekt. Ik wandelde door het noordelijke deel, Le Pays des Colinnes, van Ronse tot Ath via de GR 129.

Al wie in Spanje dagen aan één stuk wil wandelen duikelt na wat zoekwerk op internet onvermijdelijk in de ‘Cuadernos de Viaje de Juan Holgado'. Zou er op het Iberische schiereiland nog één GR te vinden zijn waar Juan zijn voetafdrukken niét heeft achtergelaten? Toen ik vele jaren geleden in volle voorbereiding op drie weken GR 1 ‘Sendero Historico’ met Juan in contact kwam, werd me metéén duidelijk dat deze man meer dan wie ook gebeten is door het wandelvirus.

De korte treinrit van Leuven naar Sint-Joris-Weert brengt me meteen in de juiste stemming. Door het raam zie ik de ongerepte Dijlevallei voorbijglijden, een groen lappendeken van weilanden, bosjes en kleine en grote waterplassen. Straks zal ik in omgekeerde richting wandelen, stroomafwaarts richting Leuven. Drie dagen de Streek-GR Dijleland volgen tot in Mechelen, dat is het plan.

Wandelen is geen gevaarlijke sport. Toch gebeuren er elk jaar honderden kleine en grote ongevallen, niet alleen in de bergen. En het kan iedereen gebeuren, ook ervaren wandelaars.

Eerst een waarschuwing: wie ongerepte natuur en afgelegen oorden zoekt, zal die aan de Leieboorden niet vinden. Maar voor een driedaagse GR-staptocht langs gemoedelijke cultuurlandschappen en interessante musea is de streek tussen Gent en Machelen-aan- de-Leie moeilijk te overtreffen. En dat geldt des te meer als je ze bezoekt tijdens de ‘Biënnale van de Schilderkunst’, een tweejaarlijks terugkerend tentoonstellingsproject..

Geen kinderen en mijn lief ver weg op een Spaans eiland. Dan zit er maar één ding op: hiken! Met wandelmaat Geert trok ik naar de winterse Ardennen voor een tweedaagse staptocht met voldoende uitdaging: de GRP 571 tussen Aywaille en Trois-Ponts.

Het is november en er valt natte sneeuw in de donkere straten van Moskou. Wij zitten warm en gezellig binnen in een klein, overvol restaurant. Obers lopen af en aan met steeds weer nieuwe schotels met de heerlijkste gerechten. De eigenaar vertelt ons trots dat hij Georgiër is. “Al het goede komt uit Georgië : de beste wijn, de beste keuken en vadertje Stalin.” Van die laatste zijn we niet overtuigd, maar de wijn en de keuken zijn inderdaad fantastisch. Op onze smartphone ontdekken we dat de Kaukasus voor een groot deel in Georgië ligt. We maken meteen plannen voor een wandelvakantie.

Tussen Kerst en Nieuwjaar is het stil op het werk, dus plande ik vijf wandeldagen in op de Belgisch-Franse grens. Alles zou met openbaar vervoer gebeuren, maar op het laatste moment kwam de auto toch ‘in the picture’ vanwege een maandenlange staking bij de Franse spoorwegen.

Na onze trektocht door de Albanese Alpen (Op Weg 2020 1), verlangden we naar meer. Het werd opnieuw een voltreffer: vijf dagen lang trokken we van gîte naar gîte door een schitterende streek met een prachtig kleurenpalet van veldbloemen en vlinders, beboste bergruggen, witte toppen, klaterende riviertjes en charmante dorpjes. Samen met twee ezels vormden we een bonte bende in dit idyllische landschap van de Queyras.