Artikeldatabank

Met de Belgische grenzen nog dicht, gingen Katrien en ik op zoek naar het ideale recept voor een avontuur dichtbij huis. Daarbij stootten we meteen op de Hoge Ardennenroute: een wandelpad van 278 kilometer dwars door de Belgische Ardennen. In het voorjaar van 2021 gingen we de uitdaging aan.

Omdat we als gezin graag genieten van de bergen, maar niet willen overdrijven met het gewicht van de rugzak, kiezen we vaak voor korte meerdaagse trektochten. Op Corsica resulteerde dat in tweemaal een driedaagse op een combi van GR-paden.

Barbara en Leo hebben de GR 56 Tour de l’Ubaye gewandeld. Niet samen, maar elk met hun eigen partner en ook op een verschillend tijdstip. Het enthousiasme van Leo overtuigde Barbara om de schitterende tocht door de vallei van de Ubaye te maken, verscholen tussen het Parc des Ecrins en het Parc du Mercantour. En dan komt het moment om samen herinneringen op te halen en om duizendmaal te zeggen “hoe schoon het daar wel is”.

In 2021 stootte ik me twee keer aan dezelfde steen. Twee keer plande ik een week vakantie en telkens het zover was, kon ik door een hevige coronapiek amper een kant uit. De toevallige vondst van een wandelgids in een boekenwinkel bracht redding. Zo werden de Streek-GR Dijleland en later ook de Streek-GR Hageland hoogtepunten in mijn coronajaar.

Saint-Omer lijkt wel een Vlaamse kunststad in Frankrijk. Ook de regio rondom het stadje lijkt Vlaams. Langs de Streek-GR Tour de l’Audomarois wandelden we afwisselend door waterrijke polders, langs glooiende akkers en in diepe wouden. Variatie troef in dit verrassend stukje Frankrijk.

In 2019 werd de GR 21, het kustpad van Normandië, door Franse wandelaars verkozen tot mooiste GR-route van het land. Dit leek wel iets voor ons: maximum een weekje weg midden de drukke werkagenda, niet te ver van huis en ’s avonds een zacht bed om in te slapen. Om het nog niet te hebben over onze liefde voor lekker eten en voor de zee.

Nadat modder en sneeuw de eerste vier etappes van onze tocht door de Vlaamse Ardennen bemoeilijkten én opfleurden, voltooien we de lus door beekvalleien, bossen, weilanden en kouters in een landschap dat evolueert van spierwit naar frisgroen.

“Er valt nog zoveel te ontdekken richting de Semois”, zo eindigde het relaas van mijn solodriedaagse tussen Namen en Dinant (Op Weg, 2021 3). Zo gezegd zo gedaan, het vervolg kwam er in de vroege zomer: een volgende etappe op de GR 126, ditmaal tussen Dinant en Gendron, tevens een Waalse treinstapper.

Ik droomde om met mijn voeten naar de basis van het leven te wandelen. Om één te zijn met de natuur, mijn lichaam door weer en wind te sturen en mijn longen te vullen met buitenlucht. Op weg naar dat pure, dat gewoon kunnen ‘zijn’. De GR 5 zou dat waar moeten maken. Ik dacht veel te vragen, maar op een wandelpad is eenvoud de rode draad en komen dromen simpelweg uit.

“Waarom zou je in hémelsnaam alleen de bergen in willen?!” Niet meteen de aanmoediging waar ik op hoop, maar mijn mama heeft wel een punt. Waarom wil ik eigenlijk een groot deel van de GR 738 alleen wandelen? Ik mompel iets over de noodzaak om mijn comfortzone nog eens te verlaten, maar het is mijn angst om alleen te kamperen die ik echt in de ogen wil kijken.

In het voorjaar van 2022 zendt Eén de nieuwe avonturen uit van Vlaanderens bekendste stapper, Arnout Hauben. Arnout stapt nooit zomaar om te stappen, maar om verhalen te zoeken. Corona heeft daar niets aan veranderd: hij is blijven stappen, en blijven babbelen. Tijdens één van de laatste dagen van 2021, en tegelijk één van de laatste dagen van de montage van ‘Dwars door de Lage Landen’, maakte hij even tijd om de lezers van Op Weg alvast nieuwsgierig te maken naar zijn nieuwste GR-avonturen.

Vanuit onze eerste auberge in Lochrist stappen we meteen de zomerse, Bretoense velden in. In de gloednieuwe Intermarché van Plougasvelin gaan we op zoek naar een lunchpakket en dan zijn we er helemaal klaar voor: de ruwe Bretoense kust, de zee en zes stapdagen op de GR 34.

Het was van 2018 en de Tour des Volcans du Cantal geleden dat ons wandelgroepje nog eens op septemberavontuur trok. De keuze viel uiteindelijk op de Beaufortain, een middelhoog massief rondom het aardige stadje Beaufort. Vooral de verwachte panorama’s op de Mont Blanc deden ons lang vooraf dagdromen.

De Aubrac is wellicht het best bewaarde wandelgeheim van Frankrijk, maar daar komt stilaan verandering in. De Chemin de Saint-Jacques trekt steeds vaker vanuit Le Puy en Velay een streep van al dan niet vrome bedevaarders door de hoogvlakte, en ook de Tour des Monts d’Aubrac ontsluit de streek. Ruim 200 km stapgenot, verdeeld over de GRP en de GR’s 6, 60 en 65.

Er was sneeuw voorspeld, dus smeerden we onze wandelschoenen in om vier dagen de winterse elementen te trotseren, vanuit Ronse oostwaarts over Geraardsbergen bijna tot Ninove en terug westwaarts richting Zottegem. Meer hoogtemeters kan je in Oost-Vlaanderen niet vinden.

Het wandelen van een lange afstandswandeling is altijd een grote droom van mij geweest. Eentje met veel verlangen en met het gevoel van: “Wie weet, misschien ooit.” En met alle mogelijke wandelpaden die ik tegenkwam, was het enkel wachten op het vinden van het juiste pad en het juiste moment. Voor velen sloot corona meerdere deuren. Voor ons, mijn vriend en ik, gingen er een paar open.

Op zoek naar een korte trektocht dichtbij en toch ver weg van de bewoonde wereld? Dan ben je in het Hertogenwald op de juiste plek. Op stafkaart stippelde ik een traject van 75 km uit, inclusief twee overnachtingen op een bivakzone. De route begint en eindigt in Eupen en is een aanrader voor elk seizoen, ook in de winter.

Een hernieuwde treinstappergids, een kwakkelzomer en een vrije zondag: de ideale combinatie voor een dag wandelplezier. Na wat keuzestress opteren we voor de eigen provincie: van Wespelaar naar Leuven via de GR 128.